Η καλημέρα δεν είναι μόνο μια λέξη. Είναι μια συνθήκη ωρών που λαχταράς να είναι καλή, όπως τη σχεδιάζεις στο μυαλό σου. Και πόσες φορές δεν μπήκα σε σχολική τάξη, είπα δυνατή καλημέρα κι άκουσα μια χλιαρή απάντηση; Αρκετές, όμως δεν το έβαλα κάτω ούτε μία. Είπα δεύτερη καλημέρα, προσπαθώντας να εκβιάσω τη δική τους. Τι είναι αυτό που κάνει ένα παιδί να διστάζει να ευχηθεί;
0 Comments
Οι πρώτες μέρες στην τάξη δεν είναι ποτέ εύκολες. Ακόμα κι όταν συνεχίζεις παιδιά που είχες παλιότερα ή σκέφτεσαι πως μεταξύ τους γνωρίζονται χρόνια, τίποτα δε θεωρείται δεδομένο. Και στις σχέσεις μιας σχολικής ομάδας, είναι παραπάνω από απαραίτητο να συστήνεσαι πολλές φορές. Με τρόπους διαφορετικούς. Μέχρι να μπορούν να πουν οι γύρω πως...
Τώρα που η σχολική χρονιά ξεκίνησε, τώρα που έγινε ο αγιασμός, που ανοίξαν οι αίθουσες οι σχολικές, μπορώ να πάρω μια ανάσα. Γιατί έχει άγχος κάθε αρχή, όσα χρόνια κι αν δουλεύεις. Ψάχνοντας για το τι θα μπορούσα να γράψω για τις πρώτες μέρες των σχολείων, θυμήθηκα τη φίλη μου Μάρα Τσικάρα που μερικούς μήνες πριν, τον Φεβρουάριο του 2018, μου ζήτησε να της μιλήσω για το τι σημαίνει να είσαι δάσκαλος. Οι σκέψεις μου συνομίλησαν με άλλες, στην εκπομπή της "Φώτα Σανίδι Χαρτί'', που μπορεί κάποιος να ακούσει πατώντας εδώ . Θα τις μεταφέρω όμως εδώ, για να μπορώ να επιστρέφω στις αγωνίες κάθε Σεπτέμβρη.
Ήταν τρία χρόνια πριν, Σεπτέμβριος του 2016, ένα πρωινό Σαββάτου. Μιλούσα με μηνύματα με τον φίλο μου τον Χρήστο, όταν κατάλαβε ότι ήμουν στην τάξη του σχολείου μου, πάσχιζα να προλάβω να την ετοιμάσω πριν τον αγιασμό της Δευτέρας. Του φάνηκε αστείο κι ύστερα γλυκό που περνούσα το πρωινό του Σαββάτου έτσι, κόβοντας χαρτόνια και κολλώντας, ζωγραφίζοντας και περιμένοντας όσα είχα στον νου μου να γίνουν πράξη.
Kάθε καλοκαίρι ψάχνω παντού τα σχολεία· σε κάθε νησί που θα βρεθώ, θα ψάξω για τα δημοτικά του ή μάλλον για το ένα και μοναδικό που συνήθως έχει και θα μάθω γι' αυτό. Συνήθως τα ερωτεύομαι και αστειεύομαι ότι την επόμενη κιόλας χρονιά, θα πάω εκεί να δουλέψω. Σε κάποιες παράλληλες πραγματικότητες, έχω δουλέψει με παιδιά στη Νίσυρο, στην Αμοργό, στην Κίμωλο, στη Σίκινο, στην Ανάφη και σε πολλά ακόμη.
Είναι κάτι που έχω πάντα στον νου αρχές χρονιάς· να βγάλω φωτογραφίες. Όχι μία, όχι δύο, πολλές. Τα παιδιά την ώρα που γελούν, που πάνε εκδρομή, που παίζουν, που κατασκευάζουν· κάθε σχολικό έτος μαζεύω τις φωτογραφίες των παιδιών μου και τους τις παραδίδω στο τέλος του, σ’ ένα cd γεμάτο από τα μεγκαπίξελ της χρονιάς τους. Θα μου πεις, σιγά το κατόρθωμα, φωτογραφίες βγάζουν μόνα τους με κινητά και τάμπλετ.
Εμείς στα σχολεία το ποδαρικό το λέμε αγιασμό. Δεν σπάμε ρόδι,δε φέρνουμε τη στάμνα με τ´αμίλητο νερό, ούτε πέτρες γερές γερή για να ´ναι κι η χρονιά•έχουμε όμως τα παιδιά,που φέρνουν γούρι όπως λένε στις χρονιές μας. Λίγες μέρες πριν έρθουμε σε επαφή με αυτό το γούρι ,κάνουμε εδώ ποδαρικό. Για να έχουμε κάπου να γράφουμε όσα ζούμε, μοιραζόμαστε, δημιουργούμε σε μια τάξη σχολική. Δεν έχει σημασία ποια θα είναι αυτή κάθε φορά, οι εμπειρίες εξάλλου αλλάζουν χέρια. Η τύχη τους όμως θα είναι σταθερή, γιατί είναι τύχη να έχεις τόσα ποδαρικά στη ζωή σου. Καλώς ήρθατε. |
Ο Δάσκαλος Ο Μάριος Μάζαρης είναι το παιδί που θα ήθελε να έχει στην τάξη : δε βαριέται ποτέ, ρωτάει πολλά και έχει φαντασία. Αυτή η σελίδα είναι δική του. η ΤΑΞΗ
May 2020
|