Μια πρώτη περίοδος έκλεισε, μαζί με το ''κλείσιμο των σχολείων'' για Πάσχα. Ένας μήνας μαθημάτων μέσω κινητών τηλεφώνων, μηνυμάτων, ηχητικών, φωτογραφιών, παιχνιδιών και δοκιμασιών. Τα παιδιά μου κράτησαν καλή παρέα, όπως θέλω να εύχομαι ότι κράτησα κι εγώ σε κείνα. Το γεγονός ότι τέτοιες μέρες θα φτιάχναμε κουλούρια μαζί στην τάξη,
0 Comments
Τα σχολεία έκλεισαν, όχι ακριβώς ξαφνικά, αφού ήταν κάτι που το περιμέναμε. Την επόμενη μέρα από το κλείσιμο τους, πέρασα να πάρω δυνάμεις και πριν φύγω έφτιαξα και κρέμασα αυτό· έναν ήλιο να μου θυμίζει ότι είναι η μεγαλύτερη πηγή ενέργειας και ζωής. Mιa μέρα μετά θα άνοιγα έναν νέο δίαυλο επικοινωνίας με τους μαθητές μου. Το πρώτο μάθημα ήταν γεμάτο συγκίνηση. Έγραψα αυτό για να το θυμάμαι.
Δεν υπάρχει πιο όμορφο από το να σε θυμούνται. Υπάρχει το να σου κάνουν εκπλήξεις, αλλά κι αυτό κομμάτι της ίδιας ομορφιάς είναι. Και φέτος που έλεγα θα μείνω δίχως έκπληξη, καθώς τα γενέθλιά μου έπεφταν Κυριακή, έκανα λάθος. Γιατί για τους μαθητές σου, τα γενέθλια σου είναι ένα γεγονός που δε χάνεται με τίποτα!
Έκανα λίγες μέρες πριν ένα μικρό πείραμα στους μαθητές και τις μαθήτριές μου : του; ρώτησα να μου απαντήσουν σε μια μικρή ερώτηση. Πώς θέλεις οι άλλοι να σε σκέφτονται; Και τους έδωσα επιλογές, για να έχει το πείραμα διεξόδους. Τους ρώτησα λοιπόν, αν θέλουν οι άλλοι...
«Πότε θα φάμε τη Φυσική κύριε; Τα φέραμε τα υλικά!». Έτσι ξεκίνησε η μέρα μου χθες και συνεχίστηκε με ακόμα πιο νόστιμο τρόπο. Η μαγειρική είναι μια δημιουργία που αγαπώ πολύ και θέλω πάντα να τη συμπεριλαμβάνω στις ώρες των μαθημάτων, τουλάχιστον όποτε έχουμε μια ωραία αφορμή. Και το μάθημα της φυσικής είναι μια ωραία αφορμή! Πειραματιστήκαμε λοιπόν φτιάχνοντας ένα κέικ (δύο για την ακρίβεια) και παίζοντας με τις έννοιες.
«Όχι πάλι μ’ αυτά τα παλιομαθηματικά ! Δε γίνεται να τα εξαφανίσουμε κύριε;» Όλο και πιο συχνά θα με ρωτάνε τα παιδιά και θα περνούν τη σαστιμάρα μου για άρνηση. «Γιατί να τα εξαφανίσουμε; » «Γιατί όχι;» . « Γιατί ναι; » Στριφογυρίζουμε γύρω απ’ τις απόψεις μας, πριν κάνει ο ένας απ’ τους δύο την αρχή. «Δε γίνεται να εξαφανίσεις κάτι » συνεχίζω. « Πώς δε γίνεται κύριε!
Εδώ και λίγες μέρες ένα προσφυγάκι ήρθε στην τάξη μου. Ήρθε στη χώρα μας με τα αδέρφια του από κάπου μακριά, πολύ πιο μακριά απ' όσο μπορώ να φανταστώ να ταξιδεύω, και ο δρόμος του τον έφερε στο σχολείο μας. Δεν ξέρει ελληνικά, ξέρει ελάχιστα αγγλικά κι η γνωριμία μας ήταν σχεδόν αστεία. What's your name, τον ρωτάω, Κουβέιτ μου απαντάει ακουμπώντας με το χέρι του το στήθος του . Του λέω Greece και με το χέρι κάνω την ίδια κίνηση. Ύστερα του λέω πως με λένε Μάριο...
Κύριε, έχω κάτι σοβαρό να σας πω! Με τσίμπησε ο συμμαθητής μου! Με έσπρωξε! Μου μιλάει άσχημα! Έχω και μια ωραία ιδέα για εκδρομή! Καθίστε παιδιά, γιατί σαν να μου τα λέτε πολλά και δε σας προλαβαίνω! Τα παιδιά έχουν - ευτυχώς- τόσα πολλά να μοιραστούν μαζί σου κι ο χρόνος -δυστυχώς- είναι τόσο λίγος ! Κι εδώ που τα λέμε, δεν είναι κι ωραίο στη μέση της γεωγραφίας να μιλάμε για τα μολύβια που χάσαμε ! Θα κάνουμε συμβούλιο λοιπόν!
Η επιστροφή στην τάξη έγινε κι όσο και να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε, η πρώτη μέρα είναι πάντα αμήχανη ! Αφήνεις το ζεστό σου το σπιτάκι, τις χαρές και τις διασκεδάσεις σου και το κρεβατάκι σου κι έρχεσαι πάλι σε μια αίθουσα που πρέπει να δουλέψεις, να επικοινωνήσεις και να μη μονοπωλείς το ενδιαφέρον... όπως μπορεί να συμβαίνει στους τοίχους του σπιτιού σου. Η επιστροφή όμως μπορεί να είναι και διασκέδαση.
Αν κάτι ομορφαίνει παραπάνω τις γιορτές, είναι τα δώρα που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας. Μικρά ή μεγάλα, δεν έχει τόσο σημασία, όσο ότι είναι από χέρι φίλων και με προσοχή διαλεγμένα. Έτσι λοιπόν κι εμείς αποφασίσαμε να ανταλλάξουμε δώρα κι αυτό ήταν η αφορμή για ένα ...επετειακό συμβούλιο! Ακολουθήσαμε όμως κάποιους κανόνες.
|
Ο Δάσκαλος Ο Μάριος Μάζαρης είναι το παιδί που θα ήθελε να έχει στην τάξη : δε βαριέται ποτέ, ρωτάει πολλά και έχει φαντασία. Αυτή η σελίδα είναι δική του. η ΤΑΞΗ
May 2020
|