Πριν 4 χρόνια, το 2015 ανέλαβα την Α' δημοτικού στο σχολείο μου. Είχα 21 παιδιά, μικρούς μπόμπιρες και χαριτωμένα κοριτσάκια που ανυπομονούσα να ανακατευτώ μαζί τους. Δεν ήταν εύκολο! Η προσαρμογή στο δημοτικό εξάλλου, μόνο ομαλή δεν είναι. Τα πρώτα γράμματα, οι αριθμοί, το πρόγραμμα, όλα έρχονται και μας κυνηγούν. Ένας από τους μαθητές μου τότε ήταν κι ο Βίκτορας.
Δε μιλούσε καλά ελληνικά, καθώς οι γονείς του κι ο ίδιος δεν είχαν καταγωγή από δω. Ο Βίκτορας δυσκολευόταν πολύ. Στη γραφή, στην ανάγνωση, οι φθόγγοι δεν έβγαιναν σωστά, τα σύμφωνα δε συμφωνούσαν με των άλλων. Το γεγονός ότι στο σπίτι δε μιλούσαν ελληνικά, δε βοηθούσε την κατάσταση. Ο Βίκτορας μου θύμωνε πολύ, τον ζόριζα κι εγώ κι η σχέση μας πέρασε 40 κύματα. Ήξερε όμως ότι τον αγαπούσα και προσπαθούσα με κάποιον τρόπο να τον βοηθήσω. Δεν μπορέσαμε να δούμε τη συνέχεια, αφού στο τέλος της Α' δημοτικού ο Βίκτορας και οι γονείς του μετακόμισαν σε άλλη γειτονιά. Φέτος που ανέλαβα πάλι τα ίδια αυτά παιδιά, πιο ώριμα πια, αλλά το ίδιο παιχνιδιάρικα, ο Βίκτορας λείπει, αν και κάπου κάπου ξεπροβάλλει πίσω από κάποια ανάμνηση. Όπως πίσω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο που στήσαμε στην τάξη για να στολίσουμε. Το δέντρο αυτό το είχε φέρει ο Βίκτορας, σαν δώρο στην τάξη, τα πρώτα εκείνα Χριστούγεννα που περάσαμε μαζί κι η τάξη το κουβαλά σε κάθε τάξη. Μέχρι σήμερα, κάθε τέτοια εποχή, το δέντρο του Βίκτορα βγαίνει από την κούτα του, ανοίγει τα κλαδιά του και περιμένει τα στολίδια του. Κι είναι τόσο συγκινητικό που χρόνο με τον χρόνο, τα παιδιά ψηλώνουν γύρω του, ενώ αυτό παραμένει σταθερά στο ύψος του. Ευχαριστούμε Βίκτορα, ευχόμαστε στο μέλλον να ανταμώσουμε !
0 Comments
Leave a Reply. |
Ο Δάσκαλος Ο Μάριος Μάζαρης είναι το παιδί που θα ήθελε να έχει στην τάξη : δε βαριέται ποτέ, ρωτάει πολλά και έχει φαντασία. Αυτή η σελίδα είναι δική του. η ΤΑΞΗ
May 2020
|